کلودیا لوپز ۴۹ ساله اولین زنی است که به عنوان شهردار بوگوتا، پایتخت کلمبیا، انتخاب شده است، شعار تبلیغاتی خانم لوپز که یک تمدار همجنسگرا است، "فساد ناپذیر" بوده است.
این تمدار که از جناح چپ میانه است، با کسب ۳۵.۲ درصد آرا توانست با فا‌صله کمی کارلوس فرناندو گالان، رقیب لیبرال خود را که ۳۲.۵ درصد رای آورده بود، شکست دهد.
شهرداری بوگوتا، بعد از ریاست جمهوری به عنوان دومین مقام مهم ی در کلمبیا به حساب می‌آید.
خانم لوپز پس از اعلان نتایج در توییتر خود نوشت: "نه تنها پیروزی از آن ما شد بلکه تاریخ را هم تغییر می‌دهیم".
او که قبلا خبرنگار بوده، عضو حزب اتحاد سبز است. او به سخنرانی‌های بی‌پروا در انتقاد از تمداران جناح محافظه‌کار شهرت دارد. خانم لوپز نقش فعالی در جنبش ضد فساد در کلمبیا دارد.
بعضی از محبوب‌ترین برنامه‌های او "استقرار شمار بیشتر نیروهای پلیس در خیابان‌ها، تلاش برای از بین بردن کار کودکان و ایجاد فرصت‌های تحصیلی برای شهروندان بالای ۴۵ سال" است.
پیروزی خانم لوپز برای همجنسگرایان کلمبیا هم اتفاق مهمی بود. شریک زندگی او انجلیکا لوزانو نام دارد که او هم عضو حزب اتحاد سبز است.
خانم لوپز به طرفدارانش که پیروزی او را جشن گرفته بودند گفت: "امروز روز پیروزی ن است. می‌دانستیم که تنها با اتحاد می‌توانیم پیروز شویم و شدیم. متحد شدیم، پیروز شدیم و تاریخ ساختیم".
رنتا سگورا، دستیار مدیر 'مجمع صلح و پیشگیری از منازعه ' و از دوستان خانم لوپز عکسی از او را که در حال بوسیدن شریک زندگی‌اش است توییت کرده است و نوشته: "این یک لحظه نمادین است، نشان تغییر و از راه رسیدن اتفاقات خوب است".
بر اساس گزارش گروه نظارت بر انتخابات کلمبیا، در این دوره از انتخابات هفت نامزد کشته شده و به دهها نفر حمله شد و بیش از صد نفر در سراسر کشور تهدید شده بودند.
رئیس اداره ثبت کلمبیا گفته است با وجود خشونت‌ها این انتخابات صلح‌آمیزترین انتخابات محلی و منطقه‌ای در سالهای اخیر بوده است.
فارک، هم که پیشتر یک گروه شبه نظامی بود، حالا در قامت حزبی با گرایشات چپ فعالیت می‌کند و در این انتخابات نامزدهایی را معرفی کرده بود. درگیری ۵۰ ساله میان فارک و دولت کلمبیا با امضای یک توافقنامه صلح تاریخی میان آن دو در سال ۲۰۱۶ به پایان رسید.
فارک در منطقه‌ای در جنوب غربی این کشور توانست شهرداری را به دست آورد. در شمال هم گیلرمو تورز، یک عضو پیشین فارک که به خواننده این گروه معروف بود، تواست در بخش بولیوار شهردار شود.
A victim of clerical abuse has said Pope Francis told him God made him gay and his uality does not matter”.
Juan Carlos Cruz spoke privately with the pontiff last week about the abuse he suffered at the hands of a prominent Chilean priest.
After his uality came up in conversation, Francis reportedly told him: Juan Carlos, that you are gay does not matter. God made you like that and loves you like this and I don’t care. The Pope loves you like this. You have to be happy with who you are.”
The comments are arguably the most explicit acceptance of homouality publicly spoken by a head of the Roman Catholic church, which teaches that gay is a sin.
It is not the first time Francis’ remarks have suggested a shift in attitudes. In 2013, he told reporters: If someone is gay and is looking for the Lord, who am I to judge him? You should not discriminate against or marginalise these people.”
The subject of homouality arose in Mr Cruz’s conversation with Francis because some of Chile’s bishops had sought to portray him as a pervert who was lying about the abuse, he told El Pais.
His abuser, Fernando Karadima, now 87, was found guilty by the Vatican of ually assaulting children in 2011. He was barred from clerical duties and sentenced to a lifetime of penance and prayer” but has never faced a criminal trial.
This week all of Chile’s 34 Roman Catholic bishops offered the pope their resignation over a abuse and cover-up scandal that has rocked the country’s churches.
It is not yet clear whether Francis has accepted their offer to step down.
Mr Cruz said the Pope had personally apologised to him for the abuse he suffered during their meeting this week.
I was thrilled that he took what we talked about so seriously,” he added. I felt the visit was not just a matter of protocol, of public relations.”
The Vatican has not yet commented on the Pope’s reported remarks on homouality.
منیر بعتور، رهبر حزب لیبرال تونس که یک وکیل همجنسگرا است، خود را نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری این کشور کرده است.
این برای اولین بار است که یک تمدار همجنسگرا در جهان عرب و اسلام کاندیدای ریاست‌جمهوری میشود.
قرار بود انتخابات ریاست‌جمهوری تونس نوامبر امسال برگزار شود اما به دنبال درگذشت محمد باجی قائد سبسی، رئیس‌جمهوری این کشور، انتخابات به ماه سپتامبر (شهریور) امسال افتاد.
آقای بعتور یکی از موسسان گروه شمس است که در زمینه حقوق دگرباشان فعالیت می‌کند.
او به خبرگزاری فرانسه گفته است برنامه‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و آموزشی برای حل مشکلات مردم تونس دارد.
نامزدی آقای بعتور با مخالفت شماری از گروه‌های فعال در زمینه حقوق همجنسگرایان مواجه شده و آنها گفته‌اند چنین کاری برای جامعه دگرباشان "خطرناک" است.
این گروه‌ها منتقد آقای بعتور و فعالیت‌های او هستند.
همجنسگرایی در تونس غیرقانونی نیست اما عمل به آن می‌تواند با مجازات زندان مواجه شود.
دیدبان حقوق بشر سال پیش مقام‌های تونسی را به جاسوسی از مردان همجنسگرا متهم کرد.
آقای بعتور ماه پیش به رومه ایندیپندنت لندن گفت او از ۲۰ سالگی گرایش جنسی‌اش را آشکار کرده و در سال ۲۰۱۳ به اتهام لواط سه ماه زندانی بوده است.
او گفته است به خاطر همجنسگرا بودنش "احساس شرم" نمی‌کند و هیچ دگرباشی نباید همچنین شرمی داشته باشد.
طبق نظرسنجی که بی‌بی‌سی عربی اخیرا انجام داد تنها هفت درصد مردم تونس، همجنسگرایی را قابل قبول می‌دانند.
روز شنبه، رژه بزرگ همجنسگرایان و دیگر اقلیت‌های جنسی در اصلی‌ترین خیابان‌های شهر لندن، پایتخت بریتانیا برگزار شد.
این راهپیمایی سالانه که شبیه به یک کارناوال جشن و پایکوبی برگزار میشود، از ۵۰ سال پیش و در پی شورش گروهی از هجنسگرایان در شهر نیویورک آغاز شده است.
درگیری‌های ۵۰ سال پیش که به "شورش استون‌وال" معروف است موجب شد تا گروهی از همجنسگرایان در زیر زمین "مدرسه اقتصاد لندن ( LSE)" جمع شوند و سازماندهی برای راهمپیمایی دفاع از حقوق خود را آغاز کنند.
نخستین راهپیمایی دفاع از حقوق همجنسگرایان در سال ۱۹۷۲ میلادی برگزار شد. به مرور در این سالها دیگر اقلیت‌های جنسی که با تبعیض‌هایی روبه‌رو هستند به این راهپیمایی پیوسته‌اند.
این راهپیمایی در برخی رسانه‌های فارسی به "رژه افتخار" نیز ترجمه شده است.
انتظار می‌رود که نزدیک به یک و نیم میلیون نفر در رژه بزرگ روز شنبه در لندن شرکت کنند.
صادق خان شهردار لندن ابراز امیدواری کرد که در این رژه رکورد حضور افراد در یک رژه همجنسگرایان در لندن، شکسته شود.
همزمان با این مراسم، بسیاری از گروه‌ها و شرکت‌های خصوصی نیز به اشکال مختلف حمایت خود را از همجنسگرایان و اقلیت‌های جنسی نشان می‌دهند.
در جریان این راهپیمایی، بیش از ۳۰ هزار نفر از ۶۰۰ گروه مختلف، در رژه مشارکت خواهند کرد.
مردی با لباسی شبیه به ملکه بریتانیا
در سالهای اخیر اقلیت‌های جنسی دیگر نیز در رژه شرکت می‌کنند. در این تصویر دو تراجنسیتی با پلاکاردهایی، گرایش جنسی خود را گرامی داشته‌اند
پارلمان تایوان به عنوان اولین کشور آسیایی ازدواج همجنسگرایان را قانونی اعلام کرد.
همزمان هزاران نفر از حامیان ازدواج همجنسگرایان با تجمع در بیرون ساختمان پارلمان در تایپه، در انتطار رای پارلمان بودند.
در سال ۲۰۱۷، دادگاه قانون اساسی این کشور اعلام کرد که زوج‌های همجنسگرا حق دارند قانونا ازدواج کنند.
پس از آن به پارلمان دو سال فرصت داده شد تا حداکثر تا ۲۴ مه ۲۰۱۹ با اعمال تغییرات ضروری، این قانون را تصویب کند.
اما واکنش‌های عمومی دولت را تحت فشار قرار داد تا همه‌پرسی در این باره برگزار کند.
نتایج این رفراندوم نشان داد که اکثریت رای دهندگان با قانونی کردن ازدواج همجنسگرایان موافق نبوده و گفتند که تعریف "ازدواج" منحصر به شویی یک مرد و یک زن است.
در نتیجه، دولت اعلام کرد که تعریف کنونی ازدواج در قانون مدنی خود را تغییر نخواهد داد و در عوض، قانون جدیدی را برای "ازدواج افراد همجنس" تصویب خواهد کرد.
نمایندگان پارلمان برای قانونی کردن ازدواج همجنسگرایان سه لایحه متفاوت را بررسی کردند و در نهایت لایحه دولت، که پیشرفته ترین آن بود به تصویب رسید.
در دو لایحه‌ای که توسط محافظه‌کاران ارائه شده بود به زندگی شرکای جنسی با عناوین "روابط خانوادگی همجنس " یا " وصلت همجنسان" اشاره شده بود، اما لغت "ازدواج" به کار نرفته بود.
اما لایحه دولت تنها لایحه‌ای بود که در آن حقوق محدودی برای فرزندخواندگی توسط زوج‌های همجنس پیش‌بینی شده بود.
این لایحه با ۶۶ رای در مقابل ۲۷ رای تصویب شد.
اعضای حزب دمکراتیک پیشرو بیشترین رای را به این لایحه دادند.
این قانون برای اجرایی شدن باید به امضای تسای اینگ-ون، رئیس جمهور برسد.
قبل از تصویب لایحه دولت، بسیاری از فعالان همجنسگرا گفته بودند که تنها با تصویب همین لایحه موافق هستند.
رئیس جمهور تایوان امروز و قبل از تصویب لایحه در توییتی گفت که کشورش شانس آن را دارد تا با این رای، نام خود را در تاریخ ثبت کند.
Afrika splittras i två vitt skilda läger gällande lagar kring homoualitet. Vissa länder har nyligen avkriminaliserat samkönade relationer – medan andra går mot allt strängare straff.
I fler än hälften av alla länder i Afrika är samkönade relationer fortfarande straffbara. Här följer några exempel på lagstiftning kring homoualitet på kontinenten.
Angola
I januari 2019 avkriminaliserades homoualitet "med samtycke i privatlivet" i landet. Lagen förbjuder även numer diskriminering mot homouella.
Gabon
Homoualitet är lagligt, men samkönade par utsätts fortfarande för svårigheter. 2013 vigdes det första homouella paret någonsin – men paret greps omedelbart och äktenskapet upplöstes.
Kap Verde
Homoualitet är lagligt sedan 2004 och landet beskrivs som ett av de mest hbtq-vänliga länderna i Afrika. Dock kvarstår utmaningar kring exempelvis skydd från rättsväsendet.
Kenya
Sexuell aktivitet mellan män kan leda till mellan fem och 14 års fängelse. 24 maj 2019 beslutade landets högsta domstol att slå ner ett förslag som skulle upplösa landets lagar kring homoualitet.
Lesotho
Lagen som förbjöd homoualitet slopades 2012. Sedan 2016 är en process för att legalisera samkönade äktenskap igång, något som dock uppges gå långsamt.
Malawi
En legalisering diskuteras sedan 2012, men utvecklingen går trögt.
Moçambique
Den gamla koloniala lagen som förbjöd homoualitet togs ur bruk 2015. Ingen har dock straffats under lagen sedan landet blev självständigt 1975.
Mali
Landet har ingen lagstiftning som förbjuder homoualitet, men konservativa islamska grupper har lett framgångsrika kampanjer för att försvåra för homouella i landet.
Mauretanien
Homouell aktivitet är olagligt både mellan män som har med män och kvinnor som har med kvinnor. Muslimska män som har med män riskerar att stenas till döds, medan kvinnor kan straffas med fängelse.
Nigeria
2014 förvärrades situationen när landet introducerade en lag som gör homoualitet straffbart med upp till 14 års fängelse. I norra delarna av Nigeria innebär sharialagar att homouella kan straffas med döden.
Rwanda
Homoualitet är lagligt i landet som beskrivs som en föregångare gällande hbtq-rättigheter i östra Afrika. Diskriminering är dock vanligt.
Somalia
Homoualitet är olagligt och kan leda till hårda straff. I södra delarna av landet kan hbtq-personer straffas med döden under sharialag.
Sudan
Samkönade relationer är olagliga och kan leda till hårda straff. Män kan straffas med döden.
Sydafrika
2006 blev Sydafrika den första och hittills enda afrikanska nation som tillåter samkönade äktenskap. Landet har därmed blivit en fristad för homouella från hela kontinenten och samkönade par som önskar gifta sig.
Sydsudan
Homouell aktivitet mellan män är olagligt och kan straffas med upp till tio års fängelse. Samkönade par utsätts för diskriminering och stigmatisering.
Tanzania
Den politiska retoriken kring homoualitet har hårdnat sedan president John Magufuli tillträdde posten 2015. En person med vetskap om homoualitet kan dessutom straffas med över 30 års fängelse.
Tchad
I maj 2017 godkändes en lagändring som innebär fängelsestraff och böter för samkönade relationer i landet.
Uganda
Homoualitet är olagligt och landet blir allt strängare. 2014 antogs en lag som innebär att homoualitet kan leda till fängelse i mellan 7 år till livstid, samt stränga straff för människor som "stödjer homoualitet".
Zambia
Homoualitet fördöms i vid utsträckning och samkönade relationer kan resultera i fängelsestraff i mellan ett och 14 år. Tv-program som påstås förespråka en "homouell livsstil" har strukits ur tablåerna.
شاهین (نام مستعار)، یکی از تراجنسی‌ها می‌گوید: "خوی و خصلت نه و دخترانه دارم و کارهایی مثل آشپزی و آرایش را دوست دارم. در خانه می‌گویند صدایت را مثل مرد بکش ولی من نمی‌توانم."
می‌گوید خانواده‌اش اصرار دارد که او مرد است و باید هر چه زودتر ازدواج کند ولی او در واقع زنی است که در جسم یک مرد به دنیا آمده و از نظر ذهنی زن است. او نمی‌تواند به خانواده‌اش بگوید "به زن شوق و علاقه ندارم چون به مرد علاقه‌مند هستم".
تراجنسی‌ها در افغانستان با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کنند. شماری از آنها در گفت‌وگو با بی‌بی‌سی گفتند که در خانه، جامعه و حتی در نهادهای آموزشی به انواع مشکلات دچار هستند.
شاهین حتی در کودکی به دلیل جنسیت متفاوتش نتوانست به آموزشش ادامه دهد: "مکتب (مدرسه) را تا صنف/کلاس شش خواندم. بچه‌ها (پسرها) مرا دخترک صدا می‌کردند. آزار و اذیت می‌شدم و حتی معلمان می‌گفتند چرا شبیه دخترها هستی. نتوانستم مکتب را ادامه بدهم و در مکتب دخترانه هم برایم اجازه آموزش ندادند."
او خاطرات تلخ زیادی دارد، قصه می‌کند که چطور در خیابان‌ها توهین شده و کتک خورده است "مرا لت کردند و هرکس تیر می‌شد (می‌گذشت)، می‌گفت ایزک است. مردم هنوز هم حرف خراب می‌زدند."
"ایزک" اصطلاح تمسخرآمیز و توهین‌آمیزی است که بسیاری در افغانستان آن را برای تراجنسی‌ها به‌کار می‌برند.
هنوز مشخص نیست اساس واژه "ایزک" چگونه وارد ترمینولژی اجتماعی افغانستان شده، ولی کاربرد آن بیشتر بار منفی دارد.
داور (اسم مستعار) اما موفق شده درسش را ادامه دهد و اکنون در دانشگاه کابل درس می‌خواند. او می‌گوید همه‌جا اذیتش می‌کنند اما نادیده می‌گیرد و ادامه می‌دهد: "نمی‌شود ما با مردم مقابله کنیم. گپ خود را می‌زنند و ما از پشت سرشان تیر می‌شویم."
می‌گویند برای برخی از آنها در جاهایی فرصت کار پیدا شده اما پس از این‌که به هویت‌شان پی برده‌اند، از کار اخراج‌شان کرده‌اند.
آنها شاکی‌اند که هیچ مرجعی هم برای رسیدگی به مشکلات‌شان ندارند.
شاهین می‌گوید: "مشکلم را نمی‌توانم به کسی بگویم. به خانواده و پدرم بگویم تهدید می‌شوم. به قانون نمی‌توانم بگویم، چون مشکل‌مان را نمی‌پذیرد."
بحث تراجنسی در افغانستان هنوز یک تابوی بزرگ و به شدت حساسیت‌برانگیز است. شماری از مردم به کسانی که ویژگی‌های دگرجنسی دارند، بینش مبتنی بر توهین و تحقیر دارند.
اما آن‌چه قابل توجه و درنگ است، این‌که حتی در نهادهای قانون‌گذاری نیز تراجنسی یا چیزی که در قانون به آن اشاره کوچکی زیر عنوان "جنس خنثی" شده، یک بحث نامأنوس و حساسیت‌برانگیز است.
وقتی با شماری از مسئولان وزارت عدلیه/دادگستری افغانستان حرف زدم، مسئولیت صحبت در این مورد را به افراد دوم و سوم واگذار کردند.
حتی خودم به عنوان خبرنگار، به خاطر دنبال کردن این موضوع، از سوی برخی مورد تمسخر قرار گرفتم. به سختی کسی حاضر شد در این مورد با من صحبت کند.
خواستم با ریاست کمیسیون حقوق بشر مجلس نمایندگان در این باره دیداری و گفت‌وگویی داشته باشم اما وقتی موضوع مورد بحث را فهمید، حاضر نشد حرف بزند.
هرچند بعدا یکی از اعضای این مجلس آماده شد با تراجنسی‌ها دیدار کند و به حرف‌های شان گوش دهد.
جایگاه تراجنسی‌ها در قانون افغانستان
در قانون مدنی افغانستان تراجنسی/جنسیتی‌ها جایگاه مشخصی ندارند. تنها در ماده ۲۰۵۷ مرتبط به میراث از "جنس خنثی" یاد شده است. در این ماده آمده است: "خنثائی که ذکوریت و انوثت او فهمیده شده نتواند، "اقل نصیبین"(کمترین سهم میراث در مقایسه با دختر و پسر) را مستحق گردیده و باقی‌مانده متروکه به ورثه دیگر داده میشود."
آنها به جز ارث، مشکلات زیاد دیگر حقوقی نیز دارند.
شاهین می‌خواهد راه حلی برای این مشکل قانونی‌شان پیدا شود: "حق و حقوق ما باید داده شود. ما آزاد گشت و گذار نمی‌توانیم، جایی رفتن نمی‌توانیم و جایی کار هم نمی‌توانیم بکنیم."
داور نیز می‌گوید شناسنامه گرفته اما چون نامش در شناسنامه مردانه است با آن راحت نیست و می‌خواهد با هویت اصلی‌اش زندگی کند.
او گفت: "باید کارت هویت و تذکره (شناسنامه) داشته باشیم، مثل دیگران دانشگاه برویم و با دوستان‌مان بنشینیم."
در بخشی از ماده ۲۴ قانون اساسی افغانستان آمده است: "آزادی و کرامت انسان از تعرض مصون است. دولت به احترام و حمایت از آزادی و کرامت انسان مکلف میباشد."
کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان می‌گوید باید برای حمایت از این قشر یک قانون جداگانه تصویب شود تا بتوانند به حقوق و امتیازات قانونی‌شان دست یابند.
بلال صدیقی، سخنگوی این کمیسیون، گفت که هنجارها و رسوم اجازه نمی‌دهند این قشر در جامعه با جرات حضور یابد و باید نهادهای مرتبط و شهروندان در قبال دادخواهی و دسترسی به حقوق آنها همکاری کنند.
جایگاه تراجنسی‌ها تقریبا در تمام قوانین افغانستان غایب و فراموش‌شده است.
اشرف خان عظیمی، معاون انستیتوی تقنین وزارت عدلیه/دادگستری به بی‌بی‌سی گفت که غیر از یک ماده در قانون مدنی، در دیگر قوانین افغانستان از "جنس سوم" نام برده نشده و جای مشخصی در قانون ندارند.
آقای عظیمی گفت از جنسیت تراجنسی‌ها در مدرک تابعیت‌شان با توجه به شباهت و گونه لباسی که می‌پوشند، نام برده میشود. هرچند او گفت که وزارت عدلیه روی طرحی مرتبط به مبارزه با تبعیض کار می‌کند اما افزود که دولت برای تراجنسی‌ها برنامه مشخصی ندارد.
معاون انستیتوی تقنین وزارت عدلیه اضافه کرد که در قسمت تدوین قانون برای تراجنسی‌ها ممانعتی وجود ندارد، اما نهادهایی مثل وزارت‌های امور ن، کار و امور اجتماعی، معارف، کمیسیون حقوق بشر و دیگر نهادهای دخیل باید طرح ابتدایی قانون را به وزارت عدلیه/دادگستری بسپارند تا کار تدقیق، تصویب و آماده ساختن آن را برای ارایه طی مراحل انجام دهد.
بعد از تلاش‌های زیادی که برای گفت‌وگو با چند نفر از اعضای مجلس انجام دادند، داور و فریاد (نام‌های مستعار) به من خبر دادند که سرانجام خانم مسعوده کروخی، عضو کمیسیون حقوق بشر مجلس نمایندگان پذیرفته با آنها دیدار کند.
از من نیز خواستند که شاهد دیدارشان با خانم کروخی باشم.
پس از شنیدن مشکلات داور و فریاد، خانم کروخی گفت از این‌که تاکنون هیچ تلاشی برای دست‌یابی این اقلیت جنسیتی به حقوق‌شان نشده، عذاب وجدان دارد.
خانم کروخی تعهد کرد که برای دفاع از حقوق تراجنسی‌ها تلاش خواهد کرد و صدای این اقلیت را در نشست کمیسیون حقوق بشر مجلس نمایندگان و نشست‌های عمومی مجلس بلند خواهد کرد.
این نماینده پارلمان گفت که برای مشخص‌کردن آمار دقیق جمعیت تراجنسی‌ها در افغانستان نیز کوشش خواهد کرد تا در آینده کودکانی که از مادر با چنین جنسیتی تولد می‌شوند، تحت حمایت مستقیم دولت قرار گیرند.
خانم کروخی به یکی از وعده‌‌هایش عمل کرد و برای اولین بار موضوع تراجنسی‌ها و مشکلات‌شان را روز ۱۹ جدی/دی ۱۳۹۷ در نشست عمومی پارلمان مطرح کرد تا اولین گام‌ها در زمینه دفاع از حقوق آنها در افغانستان برداشته شود.
فریاد (نام مستعار) می‌گوید، بزرگترین آرزویش این است که روزی یک نماینده از این اقلیت در پارلمان راه یابد، تا صدایشان شود و از حقوق‌شان دفاع کند.
ژئان ویلیس گفته است قصد ادامه تحصیل دارد
یک تمدار همجنسگرای برزیلی گفته است پس از آن که چندین بار به مرگ تهدید شد، دیگر قصد ندارد به برزیل برگردد.
ژئان ویلیس، ۴۴ ساله و از معدود اعضای علنی همجنسگرای پارلمان برزیل، گفته است به دلیل هراس از چنین تهدیدهایی، در دور جدید پارلمان حضور نخواهد داشت.
آقای ویلیس عضو حزب سوسیالیسم و آزادی است و یکی از معروف‌ترین فعالان حقوق دگرباشان جنسی در برزیل است.
آقای ویلیس گفته است هدف حملاتی در شبکه‌های اجتماعی بوده که اعتبار او را مخدوش کرده‌اند.
ژئان ویلیس گفته است قصد ادامه تحصیل در دوره دکترا را دارد.
او گفته است از زمان به قدرت رسیدن ژائر بولسونارو، رئیس‌جمهوری راست افراطی در برزیل، وضع خشونت‌ها در این کشور بدتر شده است.
آقای بولسونارو گفته است با فساد و جرم و جنایت مقابله می‌کند اما اظهارات نژادپرستانه و همجنسگراهراسانه‌ای داشته است.
او در مراسم سوگند خود وعده داد "جامعه‌ای بدون تبعیض و تفرقه" خواهد ساخت.
حزب سوسیالیسم و آزادی گفته است دیوید میراندا، عضو شورای شهر ریودوژانیرو جایگزین آقای ویلیس خواهد شد. آقای میراندا نیز همجنسگرا است و با گلن گرینوالد، رونامه‌نگار آمریکایی برنده جایزه پولیتزر ازدواج کرده است.
ژئان ویلیس در مصاحبه با رومه فویا د س. پائولو گفته است به جز آنکه خود او تهدید جانی شده، تهدیدهایی علیه سایر اعضای خانواده‌اش هم مطرح شده است.
او گفته است به رغم داشتن محافظ، در خیابان او را هل داده‌اند و از زندگی در چنین شرایطی خسته شده است.
مارس سال پیش ماریل فرانکو، یک عضو دیگر حزب سوسیالیسم و آزادی که منتقد عملکرد پلیس این کشور بود، در ریودوژانیرو ترور شد.
ژئان ویلیس دلیل ترک کشور را نه انتخاب بولسونارو بلکه افزایش خشونت‌ها در کشور از زمان انتخاب او به عنوان رئیس‌جمهوری دانست.
او گفته است تصمیم برای ترک کشور را پس از انتشار گزارش‌هایی گرفت که در آن اشاره شده بود فلایو، پسر رئیس‌جمهوری برزیل اعضای خانواده پلیسی را که مظنون به دست داشتن در قتل ماریل فرانکو است، استخدام کرده است.
بروس مک آرتور به هشت فقره قتل عمد اعتراف کرده است
بروس مک‌آرتور، باغبان کانادایی که به قتل ۸ مرد از جمله دو ایرانی در محله همجنسگرایان تورنتو اعتراف کرده بود از سوی دادگاه به حبس ابد محکوم شد. او پس از آزار و شکنجه قربانیان آنها را قطعه‌قطعه می‌کرد و در گلدان‌هایی که به عنوان باغبان برای خانه‌های مشتریانش در تورنتو می‌برد جاسازی می‌کرد.
قاضی بروس مک‌آرتور، ۶۷ ساله، را به حبس ابد محکوم کرده و مطابق قانون کانادا او دست کم تا ۲۵ سال دیگر حق درخواست عفو نخواهد داشت؛ یعنی دست کم تا ۹۱ سالگی.
مجرمیت بروس مک‌آرتور هفته گذشته اعلام شده بود اما جان مک‌ماهان، قاضی القضات دیوان عالی کانادا در حال تصمیم‌گیری بر سر این موضوع بود که آیا باید بروس مک‌آرتور را به ۸ بار حبس ابد جداگانه محکوم کند یا او حق خواهد داشت هر ۸ حکم حبس ابد را به طور همزمان سپری کند.
اکثر قریب به اتفاق قربانیان این باغبان ۶۷ ساله، مردانی بودند که به محله معروف تورنتو که به دهکده همجنسگرایان شهرت یافته رفت و آمد می‌کردند؛ جایی که پاتوق خود بروس مک‌آرتور هم بود.
قاضی مک‌ماهان روز جمعه (هشتم فوریه) در دادگاه این قتل‌ها را "کاملا شیطانی" خواند و بروس مک‌آرتور را به ویژه به علت بهره‌کشی از نقاط ضعف قربانیان خود محکوم کرد.
دو نفر از قربانیان بروس مک‌آرتور بی خانمان و معتاد خیابانی بودند. یکی دیگر از آنها پناهنده‌ای بود که تقاضایش پذیرفته نشده بود و به زودی قرار بود از کانادا اخراج شود. چند قربانی دیگر هم مردان متاهلی بودند که تمایلات همجنس‌خواهانه خود را علنی نکرده بودند.
به ترتیب از بالا چپ: سلیم اسن، اندرو کینزمن، مجید کیهان، دین لیزوویک، اشنا کومار، عبدالبصیر فیضی، اسکندراج ناوارتنم و سروش محمدی
قاضی مک‌ماهان در دادگاه رو به بروس مک‌آرتور گفت: "اگر تصور می‌کردی که کسی نگران ناپدید‌شدن این مردان نخواهد بود، اشتباه کردی. آنها در این دنیا تنها نبودند. عموی دین لیزویک (یکی از قربانیان) نوشته که او مردی دوست‌داشتنی و مهربان بوده."
دین لیزویک که سابقه بیماری روانی و اعتیاد و بی‌خانمانی هم داشته دقیقا در روزی که از یک مرکز درمانی ترخیص شده بود به دام مک آرتور افتاد و به قتل رسید.
"با درمان مناسب ممکن بود زندگی دین مسیر دیگری پیدا می کرد اما تو این شانس را از او گرفتی."
پسر عموی دین ویک در دادگاه در حالی که به مک آرتور نگاه می‌کرد گفت چه طور عشق او نسبت به دین اکنون به "نفرت و عصبانیت" بدل شده است.
جلیل کیهان، بردار مجید کیهان، ۵۸ ساله که در سال ۲۰۱۲ به دست بروس مک‌آرتور کشته شده بود در بیانیه‌ای که در دادگاه قرائت شد آورده بود: "ما خانواده بسیار سنتی هستیم. مجید دو فرزند و سه نوه دارد. این قتل بر زندگی همه ما اثر گذاشت و اثرات آن هم ابدی خواهد بود."
همسر یکی دیگر از قربانیان گفته از زمان قتل شوهرش ناچار شده روزانه ۱۸ ساعت کار کند تا خرج زندگی دو فرزندش را تامین کند.
مادر یشنا کنگراتنم در بیرون از دادگاه به حکم قاتل پسرش چنین واکنش نشان داد
روز سه‌شنبه (۲۹ ژانویه) مایکل کانتلون، دادستان دادگاه سلطنتی کانادا گفت بورس مک‌آرتور، قتل‌گاه را به دقت "آماده‌سازی" می‌کرده از قربانیان عکس‌برداری می‌کرده و متعلقاتی از آنها مانند جواهرآلات را نگه می‌داشته است.
او گفته همه این قتل‌ها "با اعمال جنسی" مرتبط بوده و مدارکی در دست است که بورس مک‌آرتور دست و پای قربانیان خود را پیش از قتل می‌بسته است.
در حالی که اکثر بقایای اجساد قربانیان در مرکز سالمندانی به آدرس پلاس ۵۳ خیابان مالری کرسنت شهر تورنتو پیدا شده، بخش‌هایی از اجساد هم در گودالی که در نزدیکی این مرکز قرار دارد کشف شده است.
بورس مک‌آرتور با این خانه سالمندان قراردادی داشت که به او اجازه می‌داد ماشین آلات باغبانی خود را در انباری آنجا نگه‌داری کند و در عوض به محوطه چمن و درختان آنجا را به طور رایگان رسیدگی کند.
پلیس تورنتو می‌گوید به هنگام یورش به محل توانسته کفن، دستکش جراحی، طناب، سرنگ کشف کند.
دادستان‌ها می‌گویند تعدادی از قربانیان یا در هنگام رابطه جنسی کشته شده‌اند یا در زمانی که به "برخلاف میل‌شان" زندانی شده بودند.
بازداشت بورس مک‌آرتور به آغاز یک عملیات تجسس بسیار بزرگ در تورنتو که بزرگترین شهر کاناداست منجر شد؛ عملیاتی که در تاریخ پلیس تورنتو بی‌سابقه بوده است.
کارآگاهان دهها خانه و مستغلات را جستجو کردند و به تمام اماکنی که در چند دهه گذشته بورس مک‌آرتور آنجا باغبانی کرده بود مراجعه کردند.
یک نوازنده با لباس و ساز سنتی بریتانیایی در سالگرد بازداشت بورس مک‌آرتور به یاد قربانیان او نواخت
رابین لوینسون که روز سه‌شنبه در دادگاه و هنگام اعتراف بورس مک‌آرتور حضور داشت می‌گوید با پذیرش این قتل‌ها کابوس چندین ساله جامعه همجنس گرایان تورنتو درباره قاتل زنجیره‌ای این شهر به پایان خواهد رسید اما این سوال همچنان پابرجاست که چرا او این مردان را به قتل رسانده؟
اکثریت قربانیان خاورمیانه‌ای یا اهل جنوب آسیا بودهاند.
جامعه همجنسگرایان تورنتو در تمامی این سالها پلیس این شهر را به اهمال در زمینه پیگیری سرنوشت این مردان ناپدیدشده متهم می‌کرد.
دو مقتول نخست که پرونده آنها در ژانویه سال گذشته علنی شد اندرو کینزمن و سلیم اسن نام داشتند که گزارش شده بود در ژانویه سال ۲۰۱۷ ناپدید شده بودند.
پس از آن پلیس نام سایر مقتولان را به پرونده بروس مک‌آرتور افزود:
رومه‌های محلی در تورنتو سروش محمدی، ۵۰ ساله، و مجید کیهان، ۵۸ ساله را ایرانی‌تبار و در جایی سروش محمودی را افغان‌تبار معرفی کرده‌اند. هنوز در مورد نحوه قتل آنها و جزئیات بیشتر زندگی‌شان گزارش دقیقی منتشر نشده است.
درباره این سایت